Omdat jij daar zo lag
op dat bekende bed
en het leek of je naar
me lachte met je
wassenbeeldenmondhoeken
krulde mijn hart om zichzelf
als een roos die achterstevoren bloeit.
Uit dat altijd goed verbale gat
van mij kwam niks
behalve piepen
Niet als een muis maar als een
Pakistaanse vrouw die rouwt
om zelfmoordbommen die
haar complete familie troffen
dus zou ik moeten boffen
dat jij hier ligt met je
oude plastic gezicht vol
bruggen, paden en kronkelen-
de riviertjes waarin ik mezelf verlies
in zijn met de dood.
